December 2016. Mijn collega en ik waren vol goede zin op weg naar de bijeenkomst van ons inkoopteam in Brussel. Het hoogtepunt, althans voor mij, was dan de workshop ‘je eigen chocolade maken’. Als liefhebber deed de gedachte daaraan mij al watertanden. Het liep alleen even anders.

Rond 18.30 uur zagen wij een zwalkende auto voor ons rijden. Als bestuurder wilde ik er snel langs rijden ookal had mijn collega haar bedenkingen daarover. De, naar later bleek, zwaar beschonken Waalse mevrouw zwenkte ineens naar links toen wij haar inhaalden. Met 120 knalden wij tegen de betonnen vangrail aan en werden flink door elkaar geschud. Van links naar rechts, van voren naar achteren en ik voelde dat wij zomaar achteruit reden.

Wit licht

Ineens was het doodstil in de auto en hartstikke licht. Een stralend, wit licht terwijl het toch echt pikkedonker was buiten. Vol verwondering dacht ik dat het zo wel heel fijn, warm en gezellig was in die witte tent. Het voelde ook alsof wij over de weg zweefden zonder enige beweging. Even later vond ik het tijd om te stoppen en stuurde de wagen langzaam tegen de kant aan.

Toen we stil stonden, stapte ik snel uit want er was rook in de auto. Ik sleurde mijn collega eruit om achter de vangrail te staan en nam vervolgens onze handtassen mee. Toen zag ik dat de rook gewoon poeder was van alle airbags die waren ontploft. Dat was dus het tenteffect, een logische verklaring voor wat ik gezien had.

Brussel

Uiteindelijk ging mijn collega voor controle met de ambulance mee en daarna naar huis. Ik niet, want er was niets aan de hand en dus onzin om mee te gaan. Ik reed met een deel van het inkoopteam verder naar het hotel in Brussel. Die nacht deed ik geen oog dicht. Vol adrenaline en aardig verstijfd lag ik in bed te wachten op de ochtend. Na het ontbijt vertrok ik met een huurauto richting het bergingsbedrijf om met mijn spullen door te rijden naar Apeldoorn.

Toen ik bij de berger aankwam, keek zij mij heel verbaasd aan. Hoe het mogelijk was dat ik daar zo voor haar stond. Diezelfde week hadden zes anderen het namelijk niet overleefd op dat stuk snelweg. Bij alle gevallen was overmatig drankgebruik de oorzaak en dat was normaal in die tijd van het jaar. De auto was total loss. Ik nam mijn spullen mee en vertrok. Na twee weken rust ging ik weer aan het werk. Thuis bleek dat ik wel degelijk letsel had. Fysiek, mentaal en emotioneel. Feldenkreis en EMDR-therapie waren nodig om mijzelf op te lappen. Na een half jaar stortte ik in en bleef daarna zeven maanden uit de roulatie.

BDE

‘Jullie zijn geholpen en opgetild waardoor jullie de klap hebben overleefd’. Dit hoorde ik van meerdere mensen waaronder een meneer die een Bijna Dood Ervaring had ervaren. ‘Je hebt een vorm van BDE gehad en waarom stond je achterstevoren op de snelweg. Hoe kijk jij terug op je leven voor het ongeval?’ Dat was voor mij de zoveelste “wake up call”, letterlijk door elkaar geschud. Hoeveel had ik er nodig om te accepteren wie ik echt ben en wat ik echt wil. Dat witte licht blijft een eeuwige reminder. Om te beseffen dat het in één klap afgelopen kan zijn en je tijd op aarde toch echt eindig is. Dat moment werd uitgesteld, blijkbaar heb ik nog wat te doen hier.

Heb jij ervaring met een ‘wit licht’ moment? Laat het mij weten via een bericht.