Dodenherdenking 4 mei

10 mei 2022

Op 4 mei 1991, 20.00 uur, reed ik over de Grebbeberg naar het ziekenhuis in Wageningen. Tegen de tijd dat ik het gebouw binnen liep, was mijn vader overleden.

Ieder jaar is dit een emotionele avond, nationaal en persoonlijk. De herdenking bij het oorlogsmonument op diverse plaatsen en mijn vader in mijn hart.

De jongeman die ondergedoken zat omdat hij weigerde te werken voor de vijand in WO2. De man die de strijd in Indonesiƫ had meegemaakt en er weinig over kwijt wilde. De vader die de spanning als UN-officier in het Midden-Oosten meemaakte.

Oorlog door de jaren heen doet wat met een mens. Zo ook bij mijn vader. Met harde hand en voet heeft hij mij grootgebracht. Als oud-marinier wist hij weinig van trauma laat staan PTSS. Zo ging dat toen.

Later begreep ik zijn houding en gedrag ookal was dat geen excuus. Vergeven, dat is wat ik heb gedaan. Hierdoor blijven vooral de warme herinneringen bestaan. Bedankt Pap.

Een moment stilte voor iedereen die met oorlog te maken heeft gehad of nog heeft, is gepast.