Het onzichtbare kind

10 juli 2022

Curly top

Het meisje met die krullen. Curly top en Shirley Temple werd ik regelmatig genoemd.  Een schattig, energiek, ondeugend, spontaan en ondernemend kind. Een bijdehandje, nieuwsgierig en heel gevoelig voor alles om mij heen. Ook voor stemmingen van anderen en de sfeer in een ruimte.

Dit was allemaal teveel voor mijn vader. Zodra ik iets zei of deed wat hem irriteerde, kreeg ik een klap of schop. Met de vlakke hand op mijn hoofd of met zijn voet op mijn stuitje. Dan telde ik tot tien en daarna was mijn fysieke pijn verdwenen. Momenten die niemand zag.

Handrem

Eén van mijn eerste herinneringen was dat ik als peuter met mijn ouders en baby zusje op familiebezoek was in Engeland. In zijn Mercedes reden wij rond en stopten ergens in het Lake District. Mijn vader en moeder stapten uit om van het uitzicht te genieten. Mijn zusje en ik bleven in de auto. Dat was het moment waarop ik naar voren kroop en de handrem eraf haalde. De auto rolde langzaam richting het water. Net op tijd sprong mijn vader in de auto om de rem weer aan te trekken voordat wij het meer in verdwenen.

Het resultaat was dat hij mij op de achterbank zoveel klappen gaf dat ik huilend in slaap ben gevallen. Mijn vader was zo geschrokken van de actie van dat kleine meisje dat hij dit hardhandig afreageerde. Dat was het begin van zijn optreden als strenge ouder.

Betonnen muur

Mijn overlevingstactiek was om een muur om mij heen te bouwen zodat niemand mij meer kon raken. Mijn vader had mij namelijk geleerd dat als je huilt dan ben je zwak en pakken ze je. Als je sterk bent, laten ze je met rust. Hierdoor verdween mijn spontaniteit en leefde ik verder vanuit mijn hoofd. Lekker rationeel en veilig waarbij mijn gevoel was weggemoffeld.

Mijn leven bestond uit vechten, de eerste klap was toen een daalder waard en zo haalde ik zelfs een zwarte band in Karate. Mensen waren bang voor mij vanwege mijn fysieke én mentale kracht. Ik kon iemand KO slaan en meer dan alleen verbaal. Totdat mijn muur werd afgebrokkeld en het kind langzaam zichtbaar werd. Op zoek naar veiligheid en geborgenheid om wie zij echt is in plaats van om wie zij verwacht wordt te zijn.

Met wat hulp heb ik het beton gesloopt door verantwoordelijkheid te nemen voor mijn eigen leven zonder steeds een vinger te wijzen naar een ander. Mijn vader heb ik vergeven en daarmee mijzelf.