Dat was de opmerking die ik naar mijn hoofd geslingerd kreeg. ‘Het komt iedere keer weer op tenzij je het goed verdelgt’. De boze meneer die dit zei, wist mij stil te krijgen. Zijn uitspraak kwam hard binnen en ik moest dit even verwerken op dat moment.

Een rare gewaarwording om als onkruid te worden bestempeld. Jaren later weet ik het nog precies, de woorden, de plek en het tijdstip. Dat maakte toen een enorme indruk op mij omdat onkruid veelal een negatieve lading heeft en verdelgen al helemaal.

Compliment

Later besefte ik dat er een andere kant is aan dit verhaal. Het was juist een compliment dat ondanks alle tegenslagen en het soms op de bodem van de put zitten, ik steeds weer opkrabbelde en doorging. Zonder te blijven hangen in negativiteit en in de slachtofferrol. Dat is dan mijn vertaling want zo bedoelde die meneer dat toen allesbehalve.

Het verschil is wel dat ik nu de pijn en het verdriet van heftige gebeurtenissen in mijn leven, accepteer en doorvoel. Eerder drukte of lachte ik het weg, had echt geen zin in al die emoties. Totdat ik leerde: ‘Je hebt emoties, je bent ze niet’ en ‘je gevoel is de moeder van je emoties’. Na al het doorleven mag en wil ik mijn ervaringen doorgeven.

Pieken en dalen

Het maakt niet uit welk dal ik heb meegemaakt. Het ene is dieper dan het andere en niet te vergelijken met elkaar. Dat geldt ook voor het dal van een ander. Het is niet erger of juist minder erg dan dat van mij. We maken allemaal dingen mee die impact hebben. Hoe ga je ermee om en wat heb je nodig om weer op te komen: als een paardenbloem en brandnetel, weinig onder de indruk van een verdelgingsmiddel? Ik leef van piek naar piek en accepteer de dalen. Dat maakt het leven zo boeiend.

Zonder deze plussen en minnen is er naar mijn idee sprake van een rechte lijn. Dat noem ik een flatliner en dat betekent dat er geen leven meer is. Waar kies jij voor?