Twintig jaar geleden was ik een verwende en arrogante werknemer toen ik besloot als zelfstandige verder te gaan. De hele wereld zat namelijk op mij te wachten en mijn kennis en ervaring waren goud waard. Vond ik zelf. Dat bleek toch wat anders in elkaar te zitten.

Na wat opdrachten te hebben uitgevoerd, bleef het ineens stil en vielen mijn inkomsten weg. Dat waren natuurlijk de naweeën van de internetbubbel, maakte ik mezelf wijs. Uiteindelijk was mijn geld op en had ik naar mijn idee twee opties. Bijstand aanvragen of ander werk doen.

Thuiszorg
Toen ik erachter kwam hoe mijn billen bloot kwamen te staan en van alles verantwoord moest worden aan een man die jaren jonger was, koos ik voor ander werk. Het was mijn eer te na om mijn hand op te houden. Dus ging ik als postbode rond in Apeldoorn. Na drie fietsen te hebben gemolesteerd en vele kilo’s lichter te zijn, nam ik afscheid. Daarmee begon mijn carrière als huishoudelijke hulp in de Thuiszorg.

Als thuiszorg medewerker kwam ik op diverse adressen terecht. Van gegoede buurten tot de zogenaamde ‘kwetsbare wijken’ en ervaarde ik zelf hoe mensen tegen ‘schoonmakers’ aankeken. De ene cliënt wilde de ramen gelapt hebben met ammoniak, de ander was al blij met een praatje bij de koffie. Met mijn handen in een agressief schoonmaakmiddel weigerde ik pertinent en zei dat ze dat zelf mocht doen. Dat was meteen de laatste keer op dat adres.

Kerst
Op een dag had ik een cliënt in de buurt waar ik normaal aan voorbij zou lopen. Deze vrouw was altijd blij als ik kwam. Schoonmaken was onnodig, koffiedrinken en een praatje dat was wat zij wilde. Zij bleek ook moeite te hebben met lezen en schrijven. Beschaamd vertelde zij mij weinig scholing te hebben gehad. Zo gebeurde het dat ik brieven aan haar voorlas en voor haar schreef. Ook pleegde ik telefoontjes voor haar omdat zij moeite had met het verwerken van alle informatie. Thuiszorg is veel meer dan alleen schoonmaken.

Met de Kerst had zij als enige cliënt een cadeau voor mij. Met een enorme glimlach overhandigde zij een doos Merci chocolade. Met een brok in mijn keel nam ik haar geschenk aan. Het adres waar ik op neerkeek had juist de meeste waardering voor mijn aanwezigheid. Zo werd ik geconfronteerd met mijn eigen vooroordeel.

Op mijn laatste werkdag stond de vrouw bij ons afscheid met tranen in haar ogen. Ik schaamde mij dood en had de les te pakken.

Never judge a book by its cover!