Afscheid nemen en loslaten

20 januari 2024

Ken je de zinnen: “Loslaten is ook houden van” of “Laat los wat je niet meer dient”. Voor mij zijn het zogenaamde jeukwoorden. Zeg dan gewoon: “Afscheid nemen en verder gaan” in plaats van erin of eraan te blijven hangen nadat je rouw is verwerkt.

Rouw mag, sterker nog, rouw moet. Verdriet toelaten en doorvoelen doet pijn, kost energie en is iets wat wij in het algemeen liever ontwijken of negeren waardoor het juist blijft bestaan. Bewust en onbewust.

Er hoeft maar iets te gebeuren of je te ’triggeren’ zoals dat zo mooi heet en je bent van de leg of in tranen. Net zolang tot je het accepteert en doorvoelt, hoe cliché en vervelend dat ook is.

In 1991 overleed mijn vader. Een heftige gebeurtenis om iemand zo dichtbij en na een ziekbed te verliezen. Tranen bleven weg, het verdriet was er wel alleen kon ik er weinig mee. Ik schoot meteen in de overlevingsstand en dat was voor mij het organiseren en regelen van alles om zijn crematie heen. Zo hielp ik mijn moeder en zat om 03.00 uur te onderhandelen met de uitvaartondernemer om te voorkomen dat hij haar een emotionele poot uitdraaide. Een periode waar ik weinig actief van herinner.

Een paar jaar later overleed mijn tante, de oudere zus van mijn vader. Toen haar zoon tijdens de dienst aan het woord was, noemde hij de naam van zijn oom en vertelde dat hij veel te jong was overleden. Toen brak ik, met een waterval aan tranen als gevolg. Een groot en diep verdriet wat er uit mocht nadat ik het eindelijk toeliet. Nog raakt het mij als ik er weer aan denk.

Op 8 januari liet ik mijn grote vriend, Engelse Bulldog Quincy, inslapen. Leukemie. Twee weken daarvoor, op kerstavond, werd mij verteld dat hij dikke klieren had met een slecht vooruitzicht. Ik had al een naar voorgevoel en zelfs kramp in mijn maag. Toen ik naar huis reed, stroomden de tranen over mijn wangen.

In de dagen daarna vlogen mijn emoties alle kanten op. Boosheid en ongeloof want hij was pas vier jaar oud. Veel verdriet en tranen met uiteindelijk berusting. Ik liet het toe en accepteerde het afscheid. Zo heb ik hem uit zijn lijden laten verlossen.

Afscheid nemen en loslaten. Dat doet pijn, elke keer weer. Van mens en dier.

Mijn harige vriend en maatje. Trouw, superlief en soms een grutte klier. Veel te kort bij mij en hier.

Hoever laat jij je verdriet toe?

Benieuwd naar wat ik voor je kan betekenen? Bekijk mijn aanbod:

Aanbod