Op 29 april 1974 vierde ik mijn twaalfde verjaardag. Wij waren net verhuisd van Egmond-Binnen naar Rhenen. Voor mijn opvoeding en om mij enigszins te ‘redden’, mocht ik van mijn moeder nog drie maanden naar de School met den Bijbel voordat ik naar het Christelijk Lyceum in Veenendaal ging. Een bijzondere ervaring na bijna zes jaar les op een openbare lagere school in een Katholieke regio. Daarnaast was ik in mijn geboorteland Israël ook nog eens Anglicaans gedoopt.

Die ochtend zat ik braaf in de schoolbank toen juffrouw V. op mij af liep en vroeg: ‘Kind, welke Psalm wil jij voor je verjaardag? Je mag er één uitkiezen’. Ik voelde mij vereerd. Zo blij dat ik iets lekkers mocht uitkiezen deze dag! Ik dacht namelijk dat een Psalm een gebakje was.

Happy Birthday

Welk nummer noem je dan? Een klasgenootje redde mij en fluisterde achter mijn rug ‘nummer 142’. Juffrouw V. was helemaal in haar nopjes en zei dat ik een geweldige keuze had gemaakt. Ik was benieuwd en zeer verbaasd toen de klas een boekje pakte en begon te zingen. Het klonk heel anders dan Lang Zal Zij Leven of Happy Birthday.

Dat gebakje bleef achterwege en mijn teleurstelling was groot toen ik besefte wat een Psalm echt inhield. Deze week kwam dit verhaal weer naar boven en ging ik op zoek naar het boekje van mijn Oma dat ik ergens bewaard had. Het bleek het Nieuwe Testament te zijn uit 1882 dat zij van de dominee kreeg in 1906. Daar stond ook Psalm 142 in……

Vers 2

Als mij geen hulp of uitkomst bleek;

Wanneer mijn geest in mij bezweek,

En overstelpt was door ellend,

Hebt Gij, o Heer! mijn pad gekend.

Ondanks wanhoop toch nog vertrouwen hebben. Wie kent dit niet?

Soms duurt het even voordat ik het doorheb en wil, kan of durf te zien.